Կորտասարի մտքերից

Ցանկացած դատողություն սիրո մասին  կրկնությունն է հավերժ ու  կաղ դատողությունների:

Ի՞նչ իմաստ կա փնտրելու իմաստ մի բանում, որը ամենից շատ իռացիոնալն է, մի բանում, որ սիրտ ենք  անվանում:

Ինչպե՞ս կարող է ուղեղը  դատել սրտի ցանկությունը` տանել  արյուն-նավը ուղիղ դեպի ծանծաղուտ, որտեղ անկասկած խորտակվում է…

Կյանք ասվածը դոփդոփելն է մի շրջանակի մեջ, որի կենտրոնն ամենուր է, իսկ շրջագիծը՝ ոչ մի տեղ:

Մտքերն և Խոհեր                                                

Իսկ ո՞վ է իսկապես տիրապետում ինքն իրեն: Ու՞մն է հաջողվել վերադառնալ ինքն իրեն բացարձակ միայնությունից, մի այնպիսի մենությունից, ես դու չես կարող հույս դնել նույնիսկ ինքդ քեզ հետ շփվելու վրա, և ստիպված ես լինում խցկվել կինո, կամ հասարակաց տուն, կամ հյուր լինել ընկերների մոտ, կամ մի ինչ-որ ամենակարող մասնագիտության մեջ, երբեմն՝ էլ ամուսնության, որ գոնե ծայրահեղ դեպքում միայնակ լինես ուրիշների շրջապատում: Իսկ ի՞նչ է նշանակում ապրել այլ կերպ: Գուցե թե՝ անհեթեթորեն ապրել այն բանի համար, որպեսզի վերջ տաս անհեթեթությանը, մի այնպիսի անողոքությամբ հեռանաս ինքդ քեզնից, որ այդ՝ ինքդ քեզնից անջատումը ավարտվի մեկ ուրիշի հետ գրկախառնությամբ: Երբեմն ինձ թվում է, թե արյունելու աստիճան իրար մռութ տրորող մարդկանց միջև ավելի շատ փոխըմբռնում կա, քան նրանց միջև, ովքեր իրար են նայում այնպես, ասես նայում են կողքից: Այո, մենք հեշտությամբ ենք համբուրվում նրանց հետ, ովքեր մեզ չեն սիրում, քանի որ ինքներս էլ հազիվ թե մեզ սիրեինք…

Բանաստեղծություններ

Աստվածները

Աստվածները քայլում են մեր աշխարհով`

գարշանքով բարձրացնելով փեշերն իրենց:

Կատուների քայքայվող դիակների կողքով,

տրորված որդերի կողքով,

նրանք անցնում են իրենց սանդալներով`

խոնավ` ժամանակի թքից:

Նրանք արդեն չեն ապրում երկինքներում`

տանջանքներից գահավիժած մեղավոր երկրի,

նրանք քայլում են` տանջված ծանր երազից

և ճահճային տիղմից,

կանգ են առնում,

հաշվում են իրենց մեռելներին,

շներին` դուրս գցած լեզուներով,

և զգուշորեն ու ագահաբար

նայում են դեպի անդունդը,

ուր կռվում են առնետները միմյանց հետ`

դրոշակների պատառների համար:

Մեկնակետ

Ո՛չ, դժվար է հավատալ, որ տասներկու տարի առաջ

ես բոլորեցի հիսունը:

Այդ ինչպե՞ս պատահեց, որ դեռևս

տասերկու տարի առա՜ջ

ես դարձա այդքան ծեր:

Իսկ շուտով կասեմ` տասներեք տարի առաջ

ես բոլորեցի հիսունը:

Ո՛չ, ո՛չ, անհնար է:

Երկինքը` կապույտ, ինչպես երբևէ,

Իսկ դու` հմայիչ, ինչպես երբևէ:

Իսկ, գուցե, ուղղակի,

ժամացու՞յցը ճիշտ չի աշխատում:

Լողում են սենյակում

ծխախոտի ծուխը և բույրը վիսկիի.

նրանք ուզում են

ինձ հետ լինել … բայց ոչ,

չի կարելի հավատալ, որ տասներկու տարի առաջ

ես բոլորեցի երկու անգամ քսանհինգը:

Քո ձեռքը խաղում է իմ մազերի հետ,

ես գիտեմ` նա փորձում է ճերմակ մազեր գտնել:

Դե ինչ, մի տասը կլինի,

բայց փորձի՛ր գտնել դրանք:

Ես նորից սկսեցի կարդալ դասականներին,

որոնց մոռացել էի վաղուց:

Պետք է շտապել,

ո՛չ, հարցը մոտալուտ մահվան մեջ չէ,

ուղղակի շուտով ես կասեմ`

տասներեք տարի առաջ

ես բոլորեցի հիսունը…

Եվ հետո կգա տասնչորսը,

և ես վախենում եմ,

ես վախենում եմ այդ թվից,

և եթե քեզ ճիշտն ասեմ,

ես վախենում եմ թվից` տասնչորս:

Տարեդարձից հետո

Ահա և բոլորը գնացին,

մնացին միայն կեղտոտ ափսեները,մոխրամանները,

և մենք՝ երկուսով,

ինչ հրաշալի է իմանալ,

որ դու

գիշերամուտին,

ինձ հետ մենակ ես մնացել,

դու չես հեռացել.

անկողինը բաց է,

և կրկին

ձգտում ենք իրար

և առավոտյան, նորից ծիծաղելով,

մենք արթնանում ենք միասին:

Իմ սիրած ստեղծագործությունը Կորտասարից

Եվ ահա մի թերթիկ ևս,

նրա վրա գրված է`

<<Դու միշտ էլ իմ հայելին ես եղել>>,այսինքն`

որպեսզի ինձ տեսնեի, ես պետք է նայեի քեզ:

Եվ նորից մի պատառիկ`

Մենք դանդաղում ենք չսիրել,

մարմինները դանդաղում են դուրս պրծնել

սավաններից և գգվանքներից,

Բայց մեզնից յուրաքանչյուրը, առավոտյան,

նայելով հայելուն,

տեսնում է ինքն իրեն միայն,

չի նայում շուրջը,

չի նկատում մերկությունը մյուսի,

և ես չեմ սիրում քեզ, սիրելի’ս: